صبح طلوع

با گروهی از بزرگان دركشتى نشسته بود . كشتى كوچكى که پشت کشتی آنها می آمد ناگهان غرق شد . دو برادری که در آنكشتى كوچك بودند، دچار گرداب شده و در حال غرق شدن بودند . يكى از بزرگان کشتی که این صحنه را دید به كشتيبان گفت : این دو برادر را از آب بگير و نجات بده كه اگر این کار را انجام دهی ، براى هر كدام پنجاه دينارت می دهم .

كشتيبان خودش را در آب افكند و به سراغ آنها رفت و يكى از آنها را نجات داد ولی ديگرى هلاك شد.

به كشتيبان گفت: لابد عمر او به سر آمده بود ، به همین خاطر اين يكى نجات يافت و آن ديگری به خاطردیر رسیدنت ، هلاك گرديد .خنديد و گفت : آنچه  گفتى قطعى است كه عمر هر كسى به سر آبد، قابل نجات نيست ، ولى علت ديگرى نيز داشت و آن اينكه : ميلم به نجات اين يكى بيشتر از آن هلاك شده بود، زيرا سالها قبل ، روزى در بيابان مانده بودم ، اين شخص نجات یافته به من رسيد و مرا بر شترش سوار كرد و به مقصد رسانيد، ولى در دوران كودكى از دست آن برادر هلاك شده ، تازيانه اى خورده بودم . گفتم : صدق الله ، من عمل صالحا فلنفسه و من اساء فعليها

 پی نوشت:

گلستان سعدی

توپ هنوز وسط زمین است توپی که ترامپ آن را از زمین خود بیرون انداخت. درست وسط زمین ما است ولی هنوز بازیکنان ایرانی تصمیم نگرفته اند که توپ را به کجا بفرستند آنچه مسلم است  درون دروازه طرف مقابل  نمی توانند بفرستند چون از زمین هم خارج شده اند و تنها بازیکنان ذخیره شان مانده اند. پس  یا باید توپ را خارج زمین بفرستند و بازیکنان خودی را از زمین بیرون بکشند  یا درون دروازه ی خودی بزنند و هاج و واج در وسط زمین بمانند،  ماتم بگیرند و بر ای آن مویه و زاری کنند.  هر کدام را که می خواهند باید انتخاب کنند دیگر نمی توانند وقت کشی کنند  و از داوران  طلب وقت اضافه کنند؛ چون تماشاچیان از این بازی فرسایشی خسته شدند. دیگر وقت اضافه بازی هم تمام شده است . تماشاچیان از همان دقیقه اول بازی را تحلیل می کردند ولی حالا می خواهند بازی تمام شود. اینکه  کدام بازیکن خوب بازی کرد، کدام کم کاری کرد. در کل تیم چگونه بازی کرد با هدف و  برای رسیدن به گل یا نه فقط برای سرگرمی خود و  دیگران  بازی کرده اند. همه را مردم تحلیل کرده و می دانند.

هنوز صدای لالایی دخترک برای عروسکش به گوش می رسد لالایی که قرار بود فقط عروسک را خواب کند اما لالایی خواب ابدی دخترک شد. عده ای از زن و مرد و کودک ایرانی که به قصد سفر سوار هواپیما شدند،هیچ وقت در هیج فرودگاهی پیاده نشدند. همه سوختد و در آب افتادند. هواپیما نه بر اثر نقص فنی بلکه با موشک ناو آمریکایی نه به اشتباه بلکه به عمد زده شد. فرمانده ناو نه از نبردی قهرمانانه بلکه از کشتاری وحشیانه صاحب مدال افتخار شد. این اتفاق تجربه ای هرچند تلخ ولی گرانبهایی بود نه فقط برای ایرانیان بکه برای  همه ی جهانیان. تجربه ی اینکه اگر نوکر من نباشی اگر همه چیزت را به من نسپاری اگرخودت را باور کنی اگر می خواهی مستقل باشی همه جوره می زنم. مستقیم و غیر مستقیم، فرقی ندارد چه کسی آسیب می بیند کودک ، پیر ، زن ، همه را می زنم.  این تجربه و امثال این تجربه فقط نباید در همان روز واقعه شان به یادمان بیایند . چون صورت مسئله و علت چنین رفتاری همچنان باقی است. هنوز ما می خواهیم مستقل باشیم و خودمان را باور داریم و هنوز آنها می خواهند که ما نوکر باشیم. اگر این تجربه و امثال آن را فراموش کنیم. یادمان می رود که آنها دست دوستی به سمت ما دراز نمی کنند؛ چون صورت مسئله و علت دشمنی همچنان باقی است.در واقع  فقط شیوه شان را عوض کرده اند؛ چرا که فهمیده اند موشک روی ما اثر ندارد. پس باید نفوذ کنند، باید سرگرم کنند، باید دچار فراموشی کنند ما را. یعنی آنچه که می خواستیم را استقلال ،خود باوری را به هر شیوه ای باید فراموش کنیم. دوباره آنها را آقا و خود را ذلیل و ناتوان بدانیم. آنگاه است که دیگر نوکر و برده ی آنها شده ایم و هر آنچه که داریم می برند جان، مال، ناموسمان را.

بیست ماه رفت وآمد،دید و بازدید، رسید به توافق 2231 این توافق قانونی والزام آور بود. بندهایش این بود که ایران ذخیره سازی اورانیوم با غنای کم را تا 98 درصد کاهش دهد. تعداد سانتریفیوژهای خود را تا حدود دو سوم به مدت حداقل 15 سال کاهش دهد. غنی سازی 3/67درصد را متوقف کرده وهیچ تاسیسات غنی سازی جدید و یا رآکتور آب سنگین نباید داشته باشد. علاوه بر محدودیت هایی در بخش های فنی و هسته ای تاسیسات به منظور بررسی،نظارت وتایید اعمال این محدودیت ها از سوی ایران، آژانس بین المللی انرژی اتمی به تمامی تاسیسات هسته ای کشورمان دسترسی منظم داشته باشد .در مقابل ایران از زیر تمام تحریم ها ی شورای امنیت، اتحادیه اروپا وآمریکا خارج می شود. الزام آن برای ایران از دقیقه اول شروع شد، قلب راکتور بتن ریزی شد بدون هیچ قید وشرطی، سانتریفیوژها به انبارها رفتند و غنی سازی متوقف شد. در مقابل تحریم های مربوط به واردات، صادرات فراورده ها و تجهیزات  پتروشیمی، نفت و گاز، تحریم ارتباط بین بانکی بین المللی،  انسداد دارایی های بلوکه شده از جمله مواردی بود که باید رفع می شدند اینکه چقدر عملی شده اند حرف های متفاوتی از خود مسئولان درباره آن گفته شده است. ولی آنچه که مردم حس کردند متفاوت بوده و است افزایش فشار اقتصادی بر خانواده ها ، کاهش کسب وکار و درآمد،کاهش تولید،افزایش واردات، کاهش صادرات، افزایش بیکاری چیزهایی است که مردم با گوشت وپوست خود احساس کرده و می کنند.

حالا بعد از گذشت دوسال ترامپ تصمیم گرفت کشورش را از این قرارداد لازم الاجرا برای هر شش کشور مذاکره کننده ،یک طرفه خارج کرد. در ایران و جهان بازار گمانه زنی ها برای ماندن ونماندن ایران در این قرارداد شروع شده ولی چیزی که نباید فراموش شود و پیش از این قرارداد خیلی ها  آن را گفتند این است که اعتماد به کسی که بارها و بارها خنجر زده است، خطاست. در هنگام مذاکره باید تضمین عملی گرفته شود. هر دو طرف باید همزمان به تعهدات عمل کنند. هیچ ابهامی در متن تعهد و قرار داد نباید وجود داشته باشد تا زمینه ی سوء استفاده فراهم شود.  با توجه به همه ی این مطالب الان توپ در زمین ایران است. ایران باید تصمیم بگیرد  خارج شود یا با اروپا ادامه دهد. چیزی که نباید در این تصمیم گیری فراموش شود این است که در برجام تصویبی اروپایی ها هم بودند و مردم چیز هایی که گفته شد را تجربه کردند.   اوضاع ممکت و اقتصاد با نگاه به خارج به این شکل شده است که دلار از مرز هفت هزار تومان و سکه از مرز دومیلیون گذشته است. پس چرا یک بار هم با نگاه به داخل و توانایی ها، قدرت و نیروهای جوان خود با تعهد و توکل، به دنبال رفع مشکلات مملکت نمی رویم. راه اول که امتحان شده چرا یک بار به خودمان اتکا نکنیم و این راه را هم با تمام ابعادش بی قیدو شرط امتحان کنیم درست مثل راه اول.