صبح طلوع

بیست ماه رفت وآمد،دید و بازدید، رسید به توافق 2231 این توافق قانونی والزام آور بود. بندهایش این بود که ایران ذخیره سازی اورانیوم با غنای کم را تا 98 درصد کاهش دهد. تعداد سانتریفیوژهای خود را تا حدود دو سوم به مدت حداقل 15 سال کاهش دهد. غنی سازی 3/67درصد را متوقف کرده وهیچ تاسیسات غنی سازی جدید و یا رآکتور آب سنگین نباید داشته باشد. علاوه بر محدودیت هایی در بخش های فنی و هسته ای تاسیسات به منظور بررسی،نظارت وتایید اعمال این محدودیت ها از سوی ایران، آژانس بین المللی انرژی اتمی به تمامی تاسیسات هسته ای کشورمان دسترسی منظم داشته باشد .در مقابل ایران از زیر تمام تحریم ها ی شورای امنیت، اتحادیه اروپا وآمریکا خارج می شود. الزام آن برای ایران از دقیقه اول شروع شد، قلب راکتور بتن ریزی شد بدون هیچ قید وشرطی، سانتریفیوژها به انبارها رفتند و غنی سازی متوقف شد. در مقابل تحریم های مربوط به واردات، صادرات فراورده ها و تجهیزات  پتروشیمی، نفت و گاز، تحریم ارتباط بین بانکی بین المللی،  انسداد دارایی های بلوکه شده از جمله مواردی بود که باید رفع می شدند اینکه چقدر عملی شده اند حرف های متفاوتی از خود مسئولان درباره آن گفته شده است. ولی آنچه که مردم حس کردند متفاوت بوده و است افزایش فشار اقتصادی بر خانواده ها ، کاهش کسب وکار و درآمد،کاهش تولید،افزایش واردات، کاهش صادرات، افزایش بیکاری چیزهایی است که مردم با گوشت وپوست خود احساس کرده و می کنند.

حالا بعد از گذشت دوسال ترامپ تصمیم گرفت کشورش را از این قرارداد لازم الاجرا برای هر شش کشور مذاکره کننده ،یک طرفه خارج کرد. در ایران و جهان بازار گمانه زنی ها برای ماندن ونماندن ایران در این قرارداد شروع شده ولی چیزی که نباید فراموش شود و پیش از این قرارداد خیلی ها  آن را گفتند این است که اعتماد به کسی که بارها و بارها خنجر زده است، خطاست. در هنگام مذاکره باید تضمین عملی گرفته شود. هر دو طرف باید همزمان به تعهدات عمل کنند. هیچ ابهامی در متن تعهد و قرار داد نباید وجود داشته باشد تا زمینه ی سوء استفاده فراهم شود.  با توجه به همه ی این مطالب الان توپ در زمین ایران است. ایران باید تصمیم بگیرد  خارج شود یا با اروپا ادامه دهد. چیزی که نباید در این تصمیم گیری فراموش شود این است که در برجام تصویبی اروپایی ها هم بودند و مردم چیز هایی که گفته شد را تجربه کردند.   اوضاع ممکت و اقتصاد با نگاه به خارج به این شکل شده است که دلار از مرز هفت هزار تومان و سکه از مرز دومیلیون گذشته است. پس چرا یک بار هم با نگاه به داخل و توانایی ها، قدرت و نیروهای جوان خود با تعهد و توکل، به دنبال رفع مشکلات مملکت نمی رویم. راه اول که امتحان شده چرا یک بار به خودمان اتکا نکنیم و این راه را هم با تمام ابعادش بی قیدو شرط امتحان کنیم درست مثل راه اول.

در بصره ملاکی بود که باغ ها زیادی داشت یک روز تصمیم گرفت  به یکی از باغ هایش سرکشی کند در حین سرکشی زن زیبا روی باغبان را درحال کارکردن در کنار شوهرش دید. مرد باغبان را به دنبال کاری فرستاد و به زن باغبان گفت درها را ببندد.

زن باغبان گفت : همه ی درها را بستم الا یک در که آن را نمی توانم ببندم.

حاکم گفت:[آن]کدام در است؟

زن گفت: آن در میان ما وخداوند است.

ملاک پشیمان شد و استغفار کرد.

کلاه های خاکی وگل آلود در هر طرف افتاده ، قطاری از انسان ها از لابه لای زمین های پست وبلند، از تل خانه های فروریخته ازشیشه و آجر عبور می کنند با دستانی بر سر، تنی نیمه برهنه و زبانی که الموت الصدام دخیل یاخمینی ورد آن هاشده است. همین زبان ها روزگاری نه چندان دور فتح ایران را فریاد می زدند، آن هم با یک گردان.اما حالا نوزده هزار نفری با هم آوای دیگری می خوانند. آمده بودند که بماند، بگیرند، بکشند.اما ورق برگشت نه به خاطر کمبود تجهیزات و اسلحه ونیرو؛ چرا که همه را داشتند بلکه به خاطر نیرویی که در درونشان نبود، باوری که در قلبشان نبود اما در مقابل تجهیزاتی نبود اما باور بود، نیرو بود،نیروی ایمان به خود، شجاعت؛نهراسیدن،ایمان به فرمانده. باور اینکه قدرت دارند می توانند چون همدل هستند و یک هدف دارند، حفظ کشورشان حفظ آب وخاکی که به آنها رسیده. همه ی این ها باعث شدند که پیروز شوند و خرمشهر آزاد شد.

دوباره نوبت به آن رسید، دوباره خاطره طعم شیرینی های طلایی همه را جذب قنادی ها می کند. دوباره  صدای ربنا می پیچد و با خودش خاطره دور همی ها سر یک سفره  را زنده می کند. فرصت دوباره شرکت در مهمانی خدا، خون در رگ ها را به خروش می آورد و شور و اشتیاق را در تمام بدن جاری می کند.  چه فقیر و چه غنی دغدغه نان از سرش می افتد چرا که آمده اند مهمانی آن هم نه مهمانی هرکسی، مهمان خدا شده اند، خدایی که روزی بنده هایش را تضمین کرده و همواره مهمان نواز عموم مخلوقات بوده است در این ماه به طور ویژه از روزه داران مهمان نوازی می کند. سفره افطار و سحرشان رنگی می شود با حداقل تلاشی؛ اگر کار  یا نان آوری نداشته باشند خیل آدم های خیر به صف می شوند که از آنها،مهمانان خدا، پذیرایی کنند تا بتوانند خود را در کنار خالقشان قرار دهند و بگویند خدا ما هم مهمان نوازیم مهمان شما مهمان ما هم هست. او فقط به رزق مادی مهمانانش توجه ندارد. بلکه غذای روحشان را هم با دست ودلبازی  سر سفره دلشان قرار می دهد.  با  روزه گرفتن چنان قلبشان زلال می شود که مدام  پروردگارشان را به یاد می آورند و به هر نحوی سعی می کنند تا بیشتر یادش کنند. دعا می خوانند و قران ختم می کنند با این اعمال چنان روحشان شاد و قلبشان مهربان تر می شود که از بدی ها دور ودورتر و به خوبی ها نزدیک ونزدیک تر می شوند. فقط دنبال فرصتی هستند که به خلق خدا خدمتی کنند. این تمام ماجرا نیست حافظه شان قوی می شود و تمام خطا هایشان را به یاد می آورند و با سری افکنده از خدا طلب بخشش می کنند.  خدا  شرط مهمان نوازی به جا می آورد و می بخشد. هر لحظه که به پایان مهمانی می رسند روحشان لطیف تر و قلبشان آرام تر می شود.اینچنین  آذوقه یکسالشان را جمع می کنند به امید افزوده شدن بر این دارایی در سال نه از دست رفتنش.

حباب های کوچک و بزرگ روی سطح آب لبخند بر لبت می آورد هرچند آب جمع شده در گودال شفاف نیست اما باعث می شود سرت را بالا بگیری و به آسمان خاکستری نگاه کنی و زیر لب شکری می گویی عمیق نفس می کشی بوی باران بوی خاک نم خورده را . به دانه های ریز ودرشت باران نگاه می کنی با دل و جان غرش  آسمان راگوش می دهی و رعدوبرقش را شکار می کنی با تمام وجود این صحنه ها را در ذهنت حک می کنی شاید این صحنه تکرار نشدنی باشد دیگر نمی خواهی حسرت بخوری که ای کاش آخرین ریزش برف را در خاطرم ثبت می کردم تا هم خودم با یادآوری آن لذت ببرم هم برای بچه های این دهه که دیگر برف ندیده اند سفیدیش ، خرچ خرچش زیر پا، آدم برفی و گوله برفی های پرتابی به سوی همدیگر را، تصویر سازی کنم تا آنها هم با خیالش لذت ببرند. دوباره سرت را به سمت آسمان بالا می گیری و می گویی آخرین باران امسال و سال های بعدمان نباشد، فراموشمان نکن هرچند فراموشت کرده ایم.