صبح طلوع

دستانش را در درون آب فرو کرد. لبخند بر لبان رود شکوفه زد . دستان پر از آب ابوالفضل العباس(ع) بالا رفت. رود بر لب های خشکیده اش خیره شد و گفت:« بنوش علمدار حسین (ع)  گوارای وجودت . مي دونی چند روزه که منتظرم دوباره با یارانت بیایی و مشک هاتون را سیراب از… بیشتر »

  تن سیاه پوشش از نور خورشید گرم شده بود اما دیدن کسانی که به لشگریان  دشمن می پیوستند، او را آتش می زد و می سوخت.  با شنیدن نام عباس (ع) درمیان گفت وگوی عَلَم و مَشک به یاد آوردن امان نامه افتاد و بلند گفت:« امان نامه آورده بودند.» عَلَم و مشک که صدایش… بیشتر »