صبح طلوع

دستانش را در درون آب فرو کرد. لبخند بر لبان رود شکوفه زد . دستان پر از آب ابوالفضل العباس(ع) بالا رفت.

رود بر لب های خشکیده اش خیره شد و گفت:« بنوش علمدار حسین (ع)  گوارای وجودت . مي دونی چند روزه که منتظرم دوباره با یارانت بیایی و مشک هاتون را سیراب از وجودم کنید، یارانت را نمی بینم، یعنی… .»

با ریخته شدن مشت آب بر سر و رویش، تاب نیاورد و گریست:« آقا جانم بنوش، به گمانم یاری برای مولایمان نمانده.التماس مي كنم  آقا بنوش، اگر سیراب شوی بهتر میتونی در رکاب مولایمان شمشیر بزنی. و او را در ميان درنده خويان ياري كني. قربون ادبت می دونم ، می دونم مولایمان تشنه است و اهل حرم تشنه اند …  اما نه، چرا باید از شما توقع داشته باشم تا آب بنوشی، تو فرزند همان پدری که  از خود گذشتگی کرد و سه روز روزه هنگام افطار، غذای خود را به مسکین و یتیم و اسیر بخشید اما خودش و  فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) با آب و شکمی گرسنه سر کردند.»

زمزمه عباس (ع) را شنید که گفت:« ای نفس! از بعد حسین خوار باشی و بعد از او زنده نباشی. این حسین  که بر مرگ وارد شده ولی تو آب سرد و گوارا می آشامی. به خدا سوگند! این از عملکرد دینم نیست.» 

عباس (ع) مشک را زیر آب کرد. رود با هول بخشی از خودش را درون مشک فرستاد و گفت:« برید و لبان چاک چاک از خشکی و گرمای اهل حرم را تر کنید، مبادا قطره ای از شما هدر بره.» عباس (ع) مشک را بر روی دوش انداخت و سوار بر اسب به طرف خیمه ها حرکت کرد. 

رود از اینکه توانسته بود مشک عباس (ع) را پر کند کمی از غم دلش کاسته شد. اما زمانی نگذشت که  صدای ابوالفضل (ع) را شنید : «  اى برادر، برادرت را دریاب‏.» رگ هایش جوشید و خروشید. خود را بی مهابا به دیواره رودخانه کوبید و با ناله و گریه گفت:« آقاجان! الهی قربونت بشم، با تو چه کرده اند که بدين گونه  مولایمان را می خوانی؟ آقا! میان حصار و دیوار خاکی گرفتارم ، هرچه خود را بر دیوار می کوبم، نمی تونم از بندشان رها بشم .» صداى بلند گریه امام حسین (ع)  که گفت : « پشتم شکست،  رشته تدبیر و چاره‏‌ام از هم پاشید… .»  طاقت رود را طاق کرد، بر خود پیچید و با شدت بیشتر خروشید، زجه زنان گفت:« خدايا! مرا بخشکان، برایم ننگ كه سرور دو عالم وخاندانش در کنار من تشنه به شهادت برسند.»

از همان روزهایی که در آتش آبدیده می شدم و بر سرم پتک زده می شد. دلم می خواست در دستان جوانمردی قرار گیرم و بر کمر شیر مردی بسته شوم.

آهنگر وقتی مرا صیقل می داد همواره به من می گفت:«من تو را برای مرد خدا ساخته ام، کسی که با نیروی ایمان ضربه می زند،نه با قدرت بازو.» سفارشی بودم برای چه کسی را نمی دانستم؟

 روزی مرد سیه چرده و قد بلندی به پیش آهنگر آمد.  آهنگر سپیدموی با صورت سرخ از حرارت آتش به او نگاه کرد.

مرد لب های گوشتی اش را گشود و گفت: «شمشیر را آماده کردی؟»

 آهنگر دانه های درشت عرق را با پشت دست قوی و ورزیده اش از روی پیشانی بلندش پاک کرد، نفسی چاق کرد تا نفس رفته برگردد، نگاهی به چشمان سیاه مرد کرد و گفت:« آری. » به سمتم آمد،  از روی میخ دیوار مغازه  دود گرفته اش جدایم کرد.

 مرد مرا از دستهای سفت شده از ضربات پتک گرفت و در جعبه ای  قهوه ای رنگ  قرارم داد.  سوار بر اسب مسیری را طی کردیم، نمی‌دانستم مقصد کجاست؟ اسب ایستاد،صدای  قدم های مرد را شنیدم.  جعبه ام را در دستانش گرفت و با خود به جایی برد. سلام  کردنش را شنیدم، در مقابل جواب سلام محکمی شنیدم.

مرد همراهم با صدای خش داری گفت:« مولای من! برای شما هدیه آورده ام.»

 دل توی دلم نبود،  نمی دانستم در دستان چه کسی قرار خواهم گرفت. نفس به نفس چه کسی در جنگها مبارزه خواهم کرد. با حق همراه خواهم بود یا باطل. وای  اگر همراه باطل شوم، لحظه ای آرام و قرار نخواهم داشت.  جعبه ام باز شد و نور  به داخل  هجوم آورد، دستی مردانه و قوی  بیرونم آورد و مرا بر بالای سر در مقابل نور گرفت. باورم نمی شد در دستان شیر خدا بودم، می‌خواستم فریاد بزنم و شادی ام را با همه عالم تقسیم کنم؛  به همه بگویم که من همراه شیر خدا خواهم بود، با حق و برای حق.

 صدای سلام نوجوانی باعث شد، از حال وهوای خودم خارج شوم. به اطراف نگاه کردم، درون  مسجد بودیم. چشم چرخاندم،ولی نوجوان را ندیدم. مولایم علی (علیه السلام) همانطور که مرا پایین می آورد سلام نوجوان را پاسخ داد و  گفت:« فرزندم!  نزدیکم بیا.»

 صدای قدم هایش را شنیدم که نزدیک می شد. او را دیدم،  نوجوانی زیبا رو و بلند قامت،  با بدنی ورزیده از کار و ورزش، در یک قدمی ام ایستاد.

 حضرت علی (ع) گفت:« عباسم!  این شمشیر را می خواهی ؟»

عباس بن علی  گفت:« بله.»  امام علی ( ع)  با دستان خود مرا در نیام  قرار داد و به پهلوی او حمایل کرد.  در پوست خود نمی گنجیدم. مولا علی (ع) خیره به پسر سرو قامتش شد که ناگهان اشک در چشمانش حلقه زد. شادی ام با اشک امام از وجودم پر کشید.

مردی گفت: «امیر المومنین چرا گریه می کنید؟ امام گفت: می بینم که دشمنان پسرم را احاطه کرده اند، او با  همین شمشیر به آنها حمله می کند و یکی یکی آنها را از پای در می آورد تا اینکه دو دستش را قطع می‌کند.» صدای گریه ام در میان صدای گریه بقیه گم شد. شنیدن این حرف، شیرینی همراهی همیشگی ام  با او را به کامم زهر کرد.  دلم می خواست  زمین  دهان باز کند و مسببین این اتفاق را  در خود ببلعد.

کلاه های خاکی وگل آلود در هر طرف افتاده ، قطاری از انسان ها از لابه لای زمین های پست وبلند، از تل خانه های فروریخته ازشیشه و آجر عبور می کنند با دستانی بر سر، تنی نیمه برهنه و زبانی که الموت الصدام دخیل یاخمینی ورد آن هاشده است. همین زبان ها روزگاری نه چندان دور فتح ایران را فریاد می زدند، آن هم با یک گردان.اما حالا نوزده هزار نفری با هم آوای دیگری می خوانند. آمده بودند که بماند، بگیرند، بکشند.اما ورق برگشت نه به خاطر کمبود تجهیزات و اسلحه ونیرو؛ چرا که همه را داشتند بلکه به خاطر نیرویی که در درونشان نبود، باوری که در قلبشان نبود اما در مقابل تجهیزاتی نبود اما باور بود، نیرو بود،نیروی ایمان به خود، شجاعت؛نهراسیدن،ایمان به فرمانده. باور اینکه قدرت دارند می توانند چون همدل هستند و یک هدف دارند، حفظ کشورشان حفظ آب وخاکی که به آنها رسیده. همه ی این ها باعث شدند که پیروز شوند و خرمشهر آزاد شد.

دوباره نوبت به آن رسید، دوباره خاطره طعم شیرینی های طلایی همه را جذب قنادی ها می کند. دوباره  صدای ربنا می پیچد و با خودش خاطره دور همی ها سر یک سفره  را زنده می کند. فرصت دوباره شرکت در مهمانی خدا، خون در رگ ها را به خروش می آورد و شور و اشتیاق را در تمام بدن جاری می کند.  چه فقیر و چه غنی دغدغه نان از سرش می افتد چرا که آمده اند مهمانی آن هم نه مهمانی هرکسی، مهمان خدا شده اند، خدایی که روزی بنده هایش را تضمین کرده و همواره مهمان نواز عموم مخلوقات بوده است در این ماه به طور ویژه از روزه داران مهمان نوازی می کند. سفره افطار و سحرشان رنگی می شود با حداقل تلاشی؛ اگر کار  یا نان آوری نداشته باشند خیل آدم های خیر به صف می شوند که از آنها،مهمانان خدا، پذیرایی کنند تا بتوانند خود را در کنار خالقشان قرار دهند و بگویند خدا ما هم مهمان نوازیم مهمان شما مهمان ما هم هست. او فقط به رزق مادی مهمانانش توجه ندارد. بلکه غذای روحشان را هم با دست ودلبازی  سر سفره دلشان قرار می دهد.  با  روزه گرفتن چنان قلبشان زلال می شود که مدام  پروردگارشان را به یاد می آورند و به هر نحوی سعی می کنند تا بیشتر یادش کنند. دعا می خوانند و قران ختم می کنند با این اعمال چنان روحشان شاد و قلبشان مهربان تر می شود که از بدی ها دور ودورتر و به خوبی ها نزدیک ونزدیک تر می شوند. فقط دنبال فرصتی هستند که به خلق خدا خدمتی کنند. این تمام ماجرا نیست حافظه شان قوی می شود و تمام خطا هایشان را به یاد می آورند و با سری افکنده از خدا طلب بخشش می کنند.  خدا  شرط مهمان نوازی به جا می آورد و می بخشد. هر لحظه که به پایان مهمانی می رسند روحشان لطیف تر و قلبشان آرام تر می شود.اینچنین  آذوقه یکسالشان را جمع می کنند به امید افزوده شدن بر این دارایی در سال نه از دست رفتنش.