صبح طلوع

داستان

?‍?‍? نوازش

ساعدش را جلوی صورتش گرفت تا از برخورد ضربات مشت جلوگیری کند. صورت سبزه اش گلگون شد. مشت های گره کرده پدر مثل پتک بالا می رفتند و بر سر و بدن  او می خوردند.  سلامش را با هل دادن به درون اتاق جواب داده بود. قبل از اینکه بپرسد:« چی شده؟» در قفل شد و سیلی صورتش را به سمت پنجره چرخاند.

 اشک هایش مثل جوی از میان چشم های کشیده اش بر صورتش جاری شدند. می دانست اگر هق هق گریه اش بلند شود، ضربات شدیدتر خواهند شد. صدایش را در گلو خفه کرد. چشمهایش بی اجازه می باریدند. ضربات پشت سرهم بر پیکر لاغر و استخوان های نحیفش ردی از کبودی و سیاهی به جا می گذاشت. صدای خس خس سینه پدر، تند و شدید شد. دست هایش دیرتر پایین  آمدند. منا چشمهای بسته اش را باز کرد. نور سرک کشیده به  اتاق چشم هایش را زد.

با چشم های تارش به در لرزان اتاق نگاه کرد. تکان می خورد؛ مثل منا راه فراری از دست مشت و لگدها نداشت. مادرش جیغ می زد:«  تو رو خدا نزنش، حمید! تو رو خدا نزنش.»  یوسف عربده می کشید:«  باز کن، بازکن این در لعنتیو.»

 به یاد حرف یوسف افتاد:« نکن دختر خوب، بالاخره میفهمه. این کارها فایده ای نداره.»  اما او به حرفش گوش نداد. حالا پدرش فهمیده بود.

جز درد چیزی را حس نمی کرد. پدر از زدنش دست برداشت. صدای خس خس سینه اش را در نزدیکترین فاصله از خودش شنید. هیچ وقت از پدرش کتک نخورده بود، تا 8 سالگی همیشه روی زانوی پدر جا داشت. اما بعد از ورشکستگی دیگر لبخند را روی لب های پدر ندید. کم در خانه می ماند. اخم میان ابروهای کوتاهش جا گرفته بود. کنار پدر نشستن به حسرتی چند ساله برای منا بدل شده بود. دوست داشت کنارش بنشیند. پدر روی موهای نرم و صافش دست بکشد و مثل بچگی هایش بر سر او بوسه بزند. اما دیگر صحبت کردن با پدر هم به آرزوهایش اضافه شده بود.

حالا پدر کنارش بود؛ در یک قدمی اش. اما نه برای نوازش و صحبت. صدای خس خس در صدای خراشیده اش گم شد:” هرجا گم وگورش کردی، تاشب ورش میداری میاری وگرنه دوباره کتکت میزنم.” چشمانش بارید.

صدای خس خس دور شد.  قامت لاغر پدر را نزدیک در دید. دست های متورمش را بر روی زمین  اهرم کرد . استخوان هایش فریاد کشیدند؛ به سختی بلند شد. یوسف پشت در بود؛ بلند قد، چهارشانه و عصبی.  پدر قفل در را باز کرد. مادر با موهای پریشان و یوسف با صورت سرخ داخل اتاق پریدند. راه خروج از اتاق بسته شد. منا لنگان و دست به کمر دو سه قدم به سمت آنها برداشت. صورت کبود منا، رگ گردن یوسف را متورم کرد. با صورت سیاه شده اش مثل عقاب به پدرش خیره شد. منا دستش را روی بازوی یوسف گذاشت. آرام صدایش کرد:” یوسف!”

یوسف سینه جلو داد. یک قدم به سمت پدر برداشت. دست منا کشیده شد. صدای آخش بلند شد. یوسف از میان دندان های به هم فشرده اش گفت:” برو کنار، ی چیزیت میشه، مامان! ببرش دوا درمونش کن. من اینجا کار دارم.”

منا لب های کوچکش لرزید:” داداش تورو خدا ول کن. من چیزیم نیس.”

یوسف به منا و چشم های لرزان و آماده اشک ریختنش نگاه کرد. ابروهای کلفت و کشیده اش را درهم برد:” چیزیت نیس!؟ صورتت هیچی نشده کبود شده.”

رویش را به سمت پدر برگرداند:” زورت به دخترت میرسه. ولی به رفقاتو مواد نمیرسه؟ “

منا و مادرش هم زمان با هم گفتند:” یوسف!”

یوسف به چشم های فرورفته در  سیاهی پدرش نگاه کرد. صورت منا را نشان داد:” همون دخترته که بهم میگفتی از برگ گل بهش نازکتر نگم. یادته می گفتی هواشو داشته باشم تا کسی اذیتش نکنه. حالا اذیتش کردن، زدنش. کی، برای چی؟ “

منا تمام بدنش به لرزه افتاد؛ ولی نمی خواست یوسف ادامه بدهد:” داداش بس کن.”

پدر به منا خیره شد. یوسف دست منا را گرفت:” باشه ، باشه ولی بگذار یِ بار بهش بگم که با ما و  خودش چی کار کرده. چی بوده و چی شده. مواد همه چیزش شده. فهمید موادشو برداشتی، نگفت دخترم می خواد ترک کنم. اون همه چیزش الان مواده، نه دخترش که می گفت جاش رو چشامه.”

 پدر دستی بر موهای سفیدش کشید. بدون اینکه به آنها نگاه کند، از کنارشان گذشت. صدای بسته شدن در ورودی به گوش شان رسید.

منا پاهایش جان نداشت. روی زمین افتاد. اشک از چشمانش جاری شد:” میره ترک کنه؟”

داستان

? گره

? احمد دزدگیر ماشینش را زد و دوید.  خواست برگردد تا مطمئن شود شیشه های ماشین را بالا کشیده؛ ولی تا پایان وقت اداری زمانی نمانده بود. از پله های ? شهرداری مثل قرقی بالا رفت. با ورود به سالن دایره ای شهرداری ایستاد. نمی دانست به کدام سمت برود. سمت چپش پشت شیشه پیشخوان ?‍♂️ نگهبانی آبی پوش را دید. با عجله پرسید :” سلام دفتر رئیس کجاست؟ ” نگهبان با چشمان ریز سیاهش به صورت کشیده و سبزه ی احمد نگاه کرد :” طبقه چهار.”

 ? احمد دوباره به سالن نگاه کرد تا راه رسیدن به طبقه چهار را پیدا کند. آسانسور را دید. درهایش داشت بسته می شد. ?‍♂️ دوید. در کشویی نقره ای آسانسور بسته شد. ? مشتی به آن زد:” چرا امروز اینجوریه؟ همش به در بسته می خورم.” مرد بلند قدی از کنارش عبور کرد و زیر لب گفت:” دیوانس."  دو دقیقه ای  منتظر ایستاد؛ آسانسور از طبقه ای به طبقه ی دیگر  می رفت؛ اما خیال برگشتن به طبقه همکف را نداشت.

 پله ها کنار آسانسور قرار داشتند. دیگر منتظر نماند. پله ها را دوتا یکی کرد تا زودتر برسد. در آخرین پله دستش را روی زانویش گذاشت. چند نفس عمیق کشید. نای راه رفتن نداشت. به در  آسانسور نگاه کرد. چشم غره ای به آن رفت. نفس عمیقی کشید. به سمت اتاق شهردار رفت. زن جوان لاغری پشت میز نشسته بود. احمد گفت: ” ببخشین می خواسم شهردارو ببینم.”

? خانم منشی به پیراهن قهوه ای احمد نگاه کرد :” وقت قبلی نداشته باشی نمی تونی رئیسو …”

?‍♂️ احمد نگذاشت حرف زن تمام شود:” فقط یِ امضاء میخوام، دو ثانیه ام طول نمیکشه، بذار  ببینمش.”

? خانم زونکن را بست :"به هر حال باید وقت بگیری. الانم نیستن. دیگه میره برا بعد تعطیلات".

? احمد را  کارد می زدند، خونش در نمی آمد. دوباره به فکر فرو رفت:” چرا امروز تمام کارام گره می خوره.” این فکر همینطور در ذهنش می چرخید. ولی جوابی برایش پیدا نمی کرد. ? دست از پا درازتر به خانه برگشت.

 با ورود به خانه مادرش را صدا زد. جوابی نشنید. ? بوی قورمه سبزی و صدای تق و توق او را به سمت آشپزخانه کشاند. ?‍? مادرش کنار اجاق روی نوک پا ایستاده بود تا قورمه سبزی  روی شعله عقب را هم بزند. احمد نفس عمیقی کشید :” به به .” ? مادر دست از کار نکشید .? احمد انتظار چنین رفتاری را از او نداشت. چون همیشه بعد از به به گفتن هایش او می گفت:” مخصوص تو دُرس کردم.” کنار مادرش رفت و سرش را جلو برد تا چشم های سیاهش را ببیند. اما او روی برگرداند:” برو اونور.” احمد از بالا به موهای سیاه و سفید مادرش نگاه کرد:” چی شده؟”

? مادر ملاقه را رها کرد. به سمت در آشپز خانه رفت. سری تکان داد:” فراموشکارم شدی؟!”

? احمد به گل های موکت زیر پای مادر خیره شد:” چیو یادم رفته؟”

 ? مادرش با چشم های لرزان گفت:” حرفای دیروز و داد وفریادت  یادت رف. همه محل فهمیدن سر مامانت داد کشیدی.”

?‍♂ تمام اتفاقات دیروز جلوی چشمش مثل فیلم گذشت. مجوز ساختمانش باطل شده بود. از عالم و آدم دلگیر بود. حرف مادرش:” دوباره از اول شروع کن. ” کبریت بر باروت وجودش زد. تمام ترکش هایش به مادرش اصابت کرده بود.

? کنار اجاق روی موکت نشست. به جای خالی مادرش نگاه کرد:” دلشو شکوندم که امروز…"  از جا پرید. برای دلجویی به سمت مادر رفت.

داستان

محافظ

مینا با موهای خرگوشیش جلو مهدی ایستاد و گفت:” بابا میشه نری،امروز جمعس. ” مهدی دست بر روی موهای پر کلاغی مینا کشید و گفت:” قربون دختر خوشگلم بشم من. بابا جون، باید برم. قول میدم زود زود برگردم و با هم قایم موشک بازی کنیم.”

مینا بالا و پایین پرید و گفت:” آخ جون، پس زودی بیا، خدافظ بابایی.” جست و خیز کنان رفت که با اسباب بازی هایش بازی کند.

فهیمه کاپشن مشکی مهدی را به دستش داد و گفت:” مواظب خودتون باشین.” مهدی دست راستش را بر روی چشمش گذاشت و در حالی که لبخند بر لب داشت، گفت:” به روی چشم. من مواظبم، به رضا هم میگم مواظب باشه، به علی و مرتضی هم می گم حتی به آقای فخری زاده میگم که  مواظب خودش باشه بجای من. اینقدر نگران نباش خانم. هر دفه که من میرم که نباید نگران بشی. قربونت یِ امروز زنگ نزن. بچه ها دس گرفتن برام میگن خانمت بعد چند سال هنوز عادت نکرده.”

 فهیمه کاپشن را روی شانه مهدی گذاشت. خواست بدون خداحافظی برود؛ ولی پشیمان شد. بدون اینکه به صورت مهدی نگاه کند،گفت:” باشه زنگ نمی زنم. برو به سلامت.”

 مهدی دست های ظریف و کوچک فهیمه را گرفت و گفت:"  خانمم باهام قهر کرده؟” فهیمه به دست هایشان نگاه کرد دست هایش میان دستان بزرگ مهدی گم شده بود. دلش نمی خواست که با دلخوری مهدی به سرکارش برود. شغلش  را پذیرفته بود ولی هر وقت که می رفت تا موقعی که بر گردد دلشوره امانش را می برید. بر روی لب های کوچکش لبخند نشاند و به چشمان کشیده مهدی نگاه کرد و گفت:” برو به سلامت.”

مهدی خیالش راحت شد و دستان فهیمه را فشرد. به مینا که در حال غذا دادن به عروسکش بود نگاه کرد و رفت.

فهیمه طبق معمول شروع کرد به صلوات فرستادن . روی مبل نشست و تلویزیون را روشن کرد، ولی چیزی نمی دید. بلند شد همانطور که ذکر می گفت ظرف های کثیف ناهارشان را شست. بعد کابینت های آشپزخانه را یکی یکی خالی کرد و دستمال کشید.  دلشوره لحظه ای رهایش نمی کرد. مدام به گوشی تلفن نگاه می کرد. ولی سمتش نمی رفت. طاقت نیاورد. شماره مهدی را گرفت. خنده مهدی را که شنید، قلبش آرام شد.

مهدی با خنده گفت:” خانم مگه نگفتم نگران نباش. الان مرتضی داره بهم میخنده. مرتضی به آقای فخری زاده نمیگیا.” فهیمه ابروهای نازکش را درهم کرد و گفت:” خوب نگران میشم…”

اما حرفش را نتوانست تمام کند. صدای رگبار گلوله از پشت تلفن تمام بدنش را به رعشه انداخت، جان از پاهایش رفت و بر روی سرامیک های سرد آشپزخانه آوار شد. جیغ کشید:” مهدی! مهدی! ” از هوش رفت.

چشمانش را باز کرد، هق هق گریه اولین صدایی بود که شنید . مادر و برادرش با چشمانی سرخ و خیس از اشک بالای سرش ایستاده بودند. بدنش لرزید. به خاطر آورد و اشک از گوشه چشم هایش سرازیر شد، گفت:” مامان! چی شد، مهدی بیمارستانه، آره؟” به دست های مادرش چنگ زد . مادرش چادر سیاهش را بر روی صورتش کشید و گفت:” خدا ازشون نگذره، دانشمند هسته ایمون شهید کردن.شوهرت زندست ولی بیمارستانه.” بغض گلویش شکست،هق هق گریه فهیمه به همراه مادرش بلند شد. مادرش با گریه گفت:” باید بهش افتخار کنی مادر،خودشو سپر آقای فخری زاده کرد تا جون دانشمند کشورمونو حفظ کنه ولی نشد.” این بار صدای هق هق گریه از بیرون خانه هم بلند شد.

به چپ و راستش نگاهی انداخت. پیاده رو مثل بیابان برهوت خالی از آدم شده بود. بوی قرمه سبزی مشامش را قلقلک داد و روده هایش در هم پیچید. دلش لک زده بود برای یک قرمه سبزی. شش ماه از آخرین باری که مادر برای او و حمید غذای خورشتی پخته بود، می گذشت. حالا بساط واکس زنی اش را درست روبروی رستورانی در آن طرف خیابان پهن کرده بود و هر روز بوی غذایی مشامش را سیر می کرد. چشم هایش را به شیشه های کدر رستوران گره زده بود که ماشینی روبرویش پارک کرد و ارتباط چشمی اش را قطع کرد.
زهرا ماشینش را پارک کرد و رو به پسرش گفت:«محسن این غذا را ببر برای اون پسره.»
محسن_کدوم؟
_ همونی که داخل پیاده رو نشسته.
محسن به لباس سیاه و کثیف شده ی مهرداد نگاهی انداخت و در حالی که چهره در هم می کشید، گفت:« من خوشم نمیاد برم پیشش.»
_چرا؟
_لباساش کثیفه
_یک نگاهی بنداز، ببین شغلش چیه؟
محسن کمی خودش را از پنجره ماشین بالا کشید، دو سه جفت کفش، تخته و جعبه های واکس اطراف مهرداد را دید و گفت:« واکسیه.»
_کار می کنه؟
_خوب آره
_پس لباسش به خاطر کارش کثیف شده
_ولی…
امروز برای پختن این قرمه سبزی نذری شما به من کمک کردی و کار کردی اگر لباسات کثیف می شد نباید پیشت می اومدم؟!
محسن ظرف یک بار مصرف غذا را برداشت و به سمت مهرداد رفت. ظرف غذا را سمت مهرداد گرفت و گفت:« غذا نذری امام حسینِ.» خنده بر روی لب های مهرداد نشست. مشامش پر از بوی قرمه سبزی
شد. به یاد حمید و مادرش افتاد. بلند شد تا بساطش را جمع کند که صدای زنی او را متوقف کرد.«پسرم بیا این سه تا غذای نذری هم بگیر،ببر.» 

مهردادبه چادر مشکی زن و لبخند ریز نشسته بر لبهایش نگاه کرد و آرام دستش را جلو برد، دوتا غذاها را برداشت و گفت:« ممنون،ما سه نفریم.»

فریماه هر روز از یک مسیر ثابت می رفت و بر می گشت.  در نبود دوستش، سنگریزه ای را  همراه قدم های خود کرد.  خورشید مستقیم می تابید و آسفالت خیابان، گرما را با شدت بیشتری به صورت خورشید بر می گرداند.  مردم از گرما به خانه هایشان پناه برده بودند. فریماه نگاهی به  جاده انداخت،هیچ خبری از تاکسی نبود. تمام بدنش از عرق خیس شده بود  ولی چاره ای جز پیاده رفتن نداشت. نگاهی  به پرچم های سرخ و سیاه عزاداری  ماه محرم  انداخت و  سنگ را از زیر پای راستش به زیر پای چپش غلت  داد. کوله آبی برزنتی اش را بر روی شانه اش صاف کرد. سنگریزه را دوباره به سمت راست فرستاد. سنگریزه از زیر پایش گریخت و به فرش های بیرون مغازه ای چسبید. به درون مغازه نگاهی انداخت، جز سیاهی چیزی ندید. کمی مکث کرد تا تصاویر برایش واضح شوند. ناگهان صدای زمختی گفت:« داخل کسی نیستا، خانم خوشگله.»

یکه خورد. قلبش تند تند  زد. مرد لاغری  کنار موکت فرش ها  همچون مجسمه ای نشسته بود. فریماه آب دهانش را قورت داد، لبخند و برق چشم های مرد دلش را بهم زد.نگاه و کلام مرد را نتوانست بی جواب بگذارد وگفت:« حداقل حرمت ماه محرم را نگه دار نامرد» 

مرد از حالت لمیده درآمد و مثل فنر پرید:« بلبل زبونی می کنی، خودم نوکت رو می چینم.»

 فریماه  کوله اش را چسبید و دوید.  وارد محله شد. تمام بدنش خیس عرق شده بود. نفس زنان چند قدمی دیگر  دوید؛ اما ریه هایش از نا افتاده بودند.  به گمان اینکه دیگر تعقیب نمی شود، روی سایه خودش  با بلعیدن دزدانه هوا  قدم زد.

 هنوز از کنار بن بست دوم کوچه عبور نکرده بود که دستانی  نفس بریده اش را در سینه اش زندانی کرد و او را به سمت بن بست کشاند.کتفش  به دیوار برخورد کرد. سنگ های ریز و درشت رنگی دیوار پوستش را خراشید و کمرش سوخت. قلبش با تمام توان و قدرت به در دیوار سینه اش می کوبید. صورت سیاه و خیس از عرق مرد جلوی چشمانش باعث سقوط قلبش شد. تکانی به خودش داد ولی دست وپای مرد همچو  تارهای عنکبوتی به دورش تنیده شده بود و قدرت جداشدن از دیوار و مرد را از او گرفته بود. با ولع از بینی اش نفس  کشید. استخوان فکش زیر دست های مرد در حال خرد شدن بود و اشک هایش بر گونه سرخش و دست های آن مرد جاری شد.

مرد گفت:« بلبل زبونی می کنی.» به دور و برش نگاهی انداخت و فریماه را به دیوار کشید و به سمت ته بن بست برد. فریماه به دنبال دستاویزی برای فرار بود. با چشم های خودش نابودی اش را می دید. چشمش به پرچم سرخ سر کوچه افتاد، میانش با خط سبزی نوشته بود «یاحسین»  در دل گفت:« خدایا تو را به امام حسین (ع) نجاتم بده.»  تکرار خدا و یا حسین فریاد خاموش قلبش شد. چشمانش را بست.

صدای تیک باز شدن درِ خانه ای   باعث شُل شدن  دستان دور دهانش شد.  ناگهان فشار از بدن و دهانش برداشته شد. بر روی زمین سُر خورد و هق هق گریه اش در صدای  قدم ها و فریاد مردی که  می گفت:« نامرد با ناموس مردم چه کار داری؟» گم شد. آهسته از جایش بلند شد  نگاه تارش را به یا حسین پرچم دوخت .