صبح طلوع

قوز کرده  لب حوض نشسته بود. با دست های چروکیده و لرزانش به حسن یوسف ها آب می داد. مبینا با دمپایی لک لک کنان از ایوان پایین آمد:” مادرجون، پول سر طاقچه برا کیه؟ “

لپ های چروکیده آویزانش را باد کرد: “فطریه اس، شکرانه  سلامتی جسم و روحمون.  قربون دستت ببر به مشت رمضون سر کوچه بده، بنده خدا هیچ منبع درآمدی نداره.”

مبینا لب حوض آبی رنگ نشست، تند تند گفت:” آره پریروز، رفته بودم پارک سر کوچه دیدمش که داشت…”

عارف- کجا؟

رئوف- نمی دونی واقعا؟!

عارف- چرا می دونم.

رئوف-پس چرا تو نمیای؟ چرا اینقد سگرمات تو همه؟

عارف-من نمی تونم بیام.

رئوف_ هیچ کاری نکرد؟

عارف_ نه، آدم من فرق می کنه با آدم تو.

رئوف_ینی … چقد بد؟! قدر ماه رمضان رو ندونست.ولی … ولی می تونه جبران کنه؟

عارف_ نمی تونه.

رئوف_ چرا ؟ مگه وقت نداره؟

عارف- نه

رئوف-ای وای،متأسفم. حالا ناراحت نباش. تو که خوب میدونی از دستت کاری برنمیاد. بیا بریم با هم عیدی رو به اونی که من مأمورشم برسونیم. سر سجاده بعد نماز عید فطر منتظر نشسته.

  روی آش دَلمه بست. دو ساعت از افطار گذشته بود ولی دستش به سفره نمی رفت. بامیه های طلایی چشمک می زدند و وعده شهد شیرین می دادند. فکرش پر کشید به سال گذشته، قبل از اذان مغرب، صدای چرخش کلید خبر از افطاری دونفره می داد؛ اما حالا … دوباره به ساعت نگاه کرد،  موبایل را در  دستش چرخاند. دست ودلش یکی نمی شدند.  یادش نمی آمد که چند روزِ با شوهرش حرف نزده. با خودش گفت:” چقدر  دلم برای حرف زدن بعد شاممون تنگ شده. “

خیره به گلهای قالی بود که پاهایی جلو چشمانش قرار گرفت،گردنش را ترق و تورق کنان بالا برد. صالح  با آستین های بالا زده ایستاده بود. با تکیه بر دستش بلند شود، گفت:« خدا قوت، بشین تا برایت آب جوشه بیارم.» چشم های صالح بین سفره و لب های خندان مریم  رفت و برگشت .   باتردید گفت:«من خوردم.»                                                                                         

   مریم_ایراد نداره، یک ذره هم من را همراهی کن ، آخه من منتظرت بودم تا با هم افطار کنیم.                             

 «وَلَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ۚ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ؛و هرگز نیکی و بدی در جهان یکسان نیست، همیشه بدی (خلق) را به بهترین شیوه (که خیر و نیکی است پاداش ده و) دور کن تا همان کس که گویی با تو بر سر دشمنی است دوست و خویش تو گردد.»(فصلت/34)

فرید کتابش را بست و به احمد گفت:” ساعت درس خوندنمون تمام شد، بدو، بریم یکدست فوتبال بزنیم؟”

احمد به اطرافش و سرهای فرو رفته در حلق کتاب نگاه کرد:” تو برو.”

فرید_  نیم ساعت دیگه کتابخونه می بنده، قبل اینکه خونه بریم، با بروبچ هم یک فوتبال می زنیم دیگه" 

احمد،کتابش را آرام آرام با نگاه کردن به چشم های دودوزن فرید بست:” باید جایی برم.”

فرید یک وری نگاهش کرد و با خودش گفت:” من که از کار تو سر در میارم، هر روز، هروز کار دارم، باید یک جایی برم.” کتاب هایش را زیر بغلش زد و با گفتن خداحافظ بیرون رفت.

 سنگریزه ای زیر پایش در حال خرد شدن بود که  احمد از محوطه کتابخانه بیرون زد. دو سه خیابان سایه به سایه اش رفت تا اینکه کتاب به دست وارد مغازه خواروبار فروشی شد. بدون کتاب اما گونی بدوش بیرون آمد. با کمری خمیده وارد کوچه باریکی شد. در خانه ای را زد. برگشت و به سرکوچه نگاه کرد. قبل از اینکه فرید سرش را به پشت تیر برق ببرد، احمد او را دید. فرید با مشت به کف دستش کوبید و گفت:” به خشکی شانس فهمید.” دست در جیب های شلوار مشکی اش  به سمت احمد رفت:” پسر! چی کار می کنی؟! باربری!”

احمد به دستان فرید چشم دوخت و گفت:” آره،ولی مسلما نمی خواستم دنبالم راه بیفتی و از کارم سر دربیاری.”

“وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ؛ و نیز هرگزتجسس مکنید."(حجرات/12)

وسط کلاس حلقه زده بودند. حمید میان حلقه  رفت و گفت:” بچه ها فرزین را دیدید،چطوری راه میره؟ ” یک پایش را یک وری کرد و مثل شَل ها راه رفت. همه زدند زیر خنده. حمید به تقلید راه رفتن فرزین ادامه داد و  چشم هایش را لوچ کرد و گفت:” چشم هایش هم دارند از هم فرار می کنند” خنده بچه ها  سقف کلاس را لرزاند. یکدفعه همه ساکت شدند. حمید همانطور شَل و لوچ چمش به معلم میان بچه ها افتاد. سرش را پایین انداخت که معلم گفت:” برای اینکه بیشتر بخندیم، یکی هم بیاد ادای حمید موقعی که پا تابلوست، نشون بده.” فرهاد و سهیل گفتند:” آقا ما،آقا ما. ” معلم فقط به حمید نگاه می کرد. حمید به فرهاد و سهیل خیره شد و خودش را کنار تابلو دید و گفت:” آقا، نه.”

“وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ؛ وای بر هر بدگوی عیبجویی."(همزه/1)