صبح طلوع

حسین به دو طرف راهرو باریک میان اتاق های اداره نگاه کرد. سوت و کوری راهرو باعث شد نفس راحتی بکشد. سرش را نزدیک در برد و از میان در به درون اتاقشان چشم انداخت. چند باری احساس کرده بود که در حضورش چیزهایی که قرار است اتفاق بیفتد به بعد موکول می شوند . حالا به بهانه خوردن آب بیرون آمده بود تا از ماجرا سر دربیاورد. همه هوش ، حواس و نگاهش بر روی ارباب رجوع همچو عقاب قفل شده بود.

ارباب رجوع آرنجش را روی شیشه میز فرزین گذاشت. شکمش  به لبه میز مماس شد.لب های تیره و باریکش از هم باز شد و پچ پچ گونه گفت:« شیرینی امضاء رو خدمتتون آوردم.» دسته تراول تا خورده 50 هزار تومانی از جیب لباسش بیرون کشید و روی میز گذاشت. هنوز دستش را عقب نبرده بود که تراول ها میان انگشتان فرزین  جا گرفتند.

 چشمان سیاه فرزین درخشان شدند، گفت:« چقدره؟»

لبخند بر روی لب های ارباب رجوع خزید و بر تمام صورتش چنبره زد:« همونقدری که توافق کرده بودیم. مجوز را امضاء بفرمایید که کارگرها معطلند .»

حرارت از تمام وجود حسین به صورتش هجوم آورد.دستگیره در را همچو توپ اماده شلیکی به عقب هل داد.

فرزین پول ها  را بلافاصله  در جیبش فرو کرد و گفت:« فردا بیا پرونده ات را تحویل بگیر.»

ارباب رجوع نگاهش را با سرعت از قامت کشیده حسین به سمت صورت فرزین کشید، حرفش را از ماهیچه های سفت شده اش خواند. بلافاصله بلند شد و با گفتن فردا مزاحم می شوم، خداحافظی کرد و از کنار حسین ایستاده در میان اتاق گذشت.

حسین به سمت میز فرزین رفت، ولی راهش را کج کرد و به پشت میز خودش رفت.

فرزین پرونده به دست روی میز حسین خم شد و گفت:«  همه کارهاش شده فقط امضاء تو مونده.»

حسین خیره به برگه و امضاء فرزین گفت:« مال همین آقاست که بیرون رفت؟»

فرزین_آره، همه چیزش درسته، امضاءکن.

حسین بدون اینکه سرش را بلند کند، پرونده را ازمیان دست  فرزین کشید و گفت:« یک نگاهیش می کنم.»

فرزین ایستاد و خیره به دست های حسین گفت:« چیه بهم اعتماد نداری؟»

حسین چشم در چشم فرزین نگاه کرد و گفت:« نه چون همه چی را شنیدم ودیدم.»

فرزین با لبخند یک وری، چشمک زد و گفت:« سهمت محفوظه، امضاء بزن.»

تلاطم درونش را پشت دندان هایش حبس کرد و گفت:« من اینکاره نیستم، بهتره تو هم از این کارها  دست برداری.»

فرزین_ چی خیال کردی، اگر من و تو امضایش نکنیم، یارو میره سراغ یکی دیگه تا برایش این کارو انجام بده.»

حسین_ فرقت با اونها چیه؟

فرزین_ کیا منظورته؟

حسین_ همون هایی که گوشواره از گوش فرزندان امام حسین (ع)  کشیدند.

فرزین یقه حسین را گرفت و آتش و تیر از چشمانش به سوی چشمان حسین پرتاب کرد:« حرف دهنت را بفهم؛ من هیچ دخلی به اون لاشخورها ندارم.»

حسین دستش را بر روی دستان مشت شده فرزین گذاشت و گفت:« اونها با گریه می گفتند می دانیم با که جنگیدیم و چه کسانی را غارت کردیم. ولی اگر ما گوشواره از گوش فرزندان امام و پیامبر (سلام الله علیهم )  نکشیم یکی دیگه این کار را می کند.»

بر روی صندلی های قهوه ای مقابل دیوار و درهای سفید، آدم های مختلفی نشسته بودند. یکی سرش در گوشی اش بود و دیگری سرگرم گفت وگو با همراهش؛ ولی مهین به مانیتور سیاه بالای در سفید خیره بود. دکتر موسوی متخصص ارتوپد. زانویش ذوق ذوق کرد. زیر لب به پیاده رو کج ومعوج فحشی نثار کرد و زانویش را مالید. صداي مداح از خيابان به گوشش مي رسيد:« اي كشته شده ي  راه حق… » با صدای پرستار، چشم هاي نمدارش را به پرستار دوخت.
پرستار _ شماره 33 احمدی، بره داخل. بعدش این خانم بره و …
مهین با صدای لرزانش حرفش را قطع کرد:«بعدش نوبت منه.»
ابروهای تتو شده پرستار بالا رفت:«شمارت چنده؟»
مهین پای راستش را روی سرامیک های براق سالن کشید و گفت:« سی و چهار.» 
پرستار _ بعد این سه نفر برید داخل.
مهین دندان های مصنوعی اش را روی هم فشرد:« از صبح تا حالا چند بار دیگه هم این کار رو کردی. مردم راضی نیستند ، یک ذره انصاف داشته باش.»
پرستار حین صحبت های مهین نگاهش را از چادر سیاه مهین به صورت های مرد و زن نشسته، چرخاند تا عکس العمل آنها را ببیند. ابروهای گره خورده چند نفر و لب های روی هم فشرده ی آماده سخنشان را که دید، صدایش را بلند کرد:« مسئول اینجا منم، من می گم نوبت کیه و نوبت کی نیست، فهمیدی. اینجا هم واینستا.» 
چین های صورت مهین در هم فرو رفت :« می دونی حق الناسِ، جواب باید بدی؟»
پرستار _ برو بشین، اینجا من مسئولم و تعیین کننده، این حرفها هم حالیم نمیشه .
صدای ناقوسی پرستار در گوش همه پژواک کرد و صدایی از کسی در نیامد.
مهین پشتش را به پرستار کرد، نگاهی به مردم کرد، گفت:«از حقم نمی گذرم، رئیس اینجا کجاست؟» همانطور که پای راستش را روی زمین می کشید، راه افتاد تا رئیس بیمارستان را پیدا کند. پچ پچ ها شروع شد و یکدفعه مرد میانسالی عصا به دست از جایش بلند شد و گفت:«بنده خدا راست میگفت، چرا پارتی بازی می کنی،از صبح تا حالا این همه آدم علاف کردی.»پرستار. خواست جوابش را بدهد که چند نفر دیگر هم صدایشان را بلند کردند. پرستار دستانش را درجیبش مشت کرد، فریاد زد ولی فریادش در میان صدای مراجعین گم شد. 

تن سیاه پوشش از نور خورشید گرم شده بود اما دیدن کسانی که به لشگریان  دشمن می پیوستند، او را آتش می زد و می سوخت.  با شنیدن نام عباس (ع) درمیان گفت وگوی عَلَم و مَشک به یاد آوردن امان نامه افتاد و بلند گفت:« امان نامه آورده بودند.»

عَلَم و مشک که صدایش را شنیده بودند، به بالای سر خود نگاه کردند، رو به خیمه گفتند: «امان نامه!  چه کسی آورد و برای چه کسی ؟»

خیمه_ شمر،برای خواهر زادگانش یعنی ابوالفضل(ع) و برادرانش عثمان، جعفر و عبدالله آورده بود. خودم دیدم،  نزدیک آمده بود و فریاد می زد که خواهرزادگان من کجایند؟  عباس(ع)  به همراه برادرانش کنار یکدیگر در مقابل خیمه ها ایستاده بودند ولی پاسخ او را ندادند، امام حسین (ع) با شنیدن صدای او از خیمه اش بیرون آمد و گفت:« جوابش را بدهید هرچند فاسق است.»

عباس(ع) گفت:« چه می خواهی؟»

شمر با هیکل تنومندش از اسب پیاده شد و چند قدمی نزدیکتر شد و گفت:« ای خواهرزادگانم! من خیرخواه شما هستم، شما عزیزان من هستید، به لشکر من بپیوندید تا نجات یابید، برای شما امان نامه آورده ام . خودتان را با حسین به کشتن ندهید.»

عباس(ع) مدام دسته شمشیر خود را می فشرد، با تمام شدن حرف شمر فریاد کشید و گفت: «دو دستت بریده باد،  امان نامه آورده ای؟ خداوند تو و امان نامه ات را لعنت کند. ای دشمن خدا، آیا به ما امر می کنی برادر و آقایمان  حسین  بن علی (ع) پسر فاطمه (س) ر ا رها کنیم و پیرو ملعون و ملعون زادگان شویم؟ هرگز! آیا ما در امان باشیم و فرزند پیامبر را امانی نباشد؟»

شکاف سفید زخم صورت شمر سرخ شد،درحال آتش گرفتن بود، دندان هایش را به هم می سابید، هر لحظه منتظر بودم تا دندان هایش خرد شود. عباس (ع) با حقیقت به صورتش سیلی زد بود ، خودش فهمید ماندنش جایز نیست، چند قدم تا به اسبش را با سرعت طی کرد و سوار اسبش شد. از آن لحظه محاصره را تنگ تر کردند.   

قوز کرده  لب حوض نشسته بود. با دست های چروکیده و لرزانش به حسن یوسف ها آب می داد. مبینا با دمپایی لک لک کنان از ایوان پایین آمد:” مادرجون، پول سر طاقچه برا کیه؟ “

لپ های چروکیده آویزانش را باد کرد: “فطریه اس، شکرانه  سلامتی جسم و روحمون.  قربون دستت ببر به مشت رمضون سر کوچه بده، بنده خدا هیچ منبع درآمدی نداره.”

مبینا لب حوض آبی رنگ نشست، تند تند گفت:” آره پریروز، رفته بودم پارک سر کوچه دیدمش که داشت…”

عارف- کجا؟

رئوف- نمی دونی واقعا؟!

عارف- چرا می دونم.

رئوف-پس چرا تو نمیای؟ چرا اینقد سگرمات تو همه؟

عارف-من نمی تونم بیام.

رئوف_ هیچ کاری نکرد؟

عارف_ نه، آدم من فرق می کنه با آدم تو.

رئوف_ینی … چقد بد؟! قدر ماه رمضان رو ندونست.ولی … ولی می تونه جبران کنه؟

عارف_ نمی تونه.

رئوف_ چرا ؟ مگه وقت نداره؟

عارف- نه

رئوف-ای وای،متأسفم. حالا ناراحت نباش. تو که خوب میدونی از دستت کاری برنمیاد. بیا بریم با هم عیدی رو به اونی که من مأمورشم برسونیم. سر سجاده بعد نماز عید فطر منتظر نشسته.